In mijn hoofd huist een bezinksel van mythologie, religie, sprookjes en dromen. Uit die bronnen wellen tijdens mijn werk gedachten op, vaak in de vorm van verbasterde gezegdes en verminkte spreuken. In samenspel met mijn handen ontstaat een puzzel met losse onderdelen die moet uitmonden in een geloofwaardige assemblage. Meestal kom ik uit op min of meer menselijke of dierlijke gestalten, wonderlijke wezens die ons iets lijken te willen vertellen. Soms hebben ze vleugels, zelden hebben ze armen én benen, hun kop kan van alles zijn. Een enkele maal krijgen ze – naar goed katholiek gebruik – een attribuut mee, zoals een zwaard, een sieraad, een ei of een kikker.

De eerste sculptuur vervaardigde ik in een opwelling uit koperdraad, een grote, glazen kraal en een stukje kerstversiering. ‘Danseresje’ werd haar naam. Al snel kreeg ze gezelschap van vreemde wezens die mij bij het vervaardigen ervan hun naam leken in te fluisteren. Toen Aapje Grijpgraag het licht zag, en daarna Windbuil en Willen Is Kunnen, kregen de beeldjes meer betekenis. Ze verwezen naar het menselijk tekort.

Van de zeven doodszonden – zo prachtig bezongen door Lotte Lenya op teksten van Kurt Weil – spelen enkele de hoofdrol: hoogmoed, woede en hebzucht. Aapje Grijpgraag laat zijn glimmende vangst niet los en blijft daardoor gevangen, Windbuil met haar transparante, glazen lichaam ademt ondanks haar juwelen niets dan leegheid, Willen Is Kunnen is gevangen in een moeras van medailles.

Met de aankoop van prachtige porseleinen schedeltjes in Spanje deed de Dood zijn intrede in mijn werk. Het is heel verleidelijk om nu grimmig werk te maken en dat op te laden met een moraal: “Gedenk te sterven!”. Maar de uitdaging is juist om mijn assemblages zo te vervaardigen dat ze de kijker uitnodigen om de relativering, dubbele bodems en humor te ontdekken waarvan zij de vertolker zijn.